Κατεβάστε την μπροσούρα σε pdf
“Ένα σχολείο, στο οποίο η ζωή πλήττει, δε διδάσκει παρά μόνο τη βαρβαρότητα”
Ραούλ Βανεγκέμ
Οι καθηγητές-τριες, οι δάσκαλοι/ες έκαναν την επιλογή να σηκώσουν το κεφάλι απέναντι στην ιερή συμμαχία, κεφαλαίου-κράτους-μμε. Οι έπαρχοι της κυβέρνησης του δεσποτάτου της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή τραπεζική Ένωση, διέταξαν ως νέοι δικτάτορες την επιστράτευση των καθηγητών, πριν κιόλας αποφασίσουν την απεργία. Ανεξάρτητα από τον οικονομικό και θεσμικό χαρακτήρα των αιτημάτων τους, ως αναρχικοί-ες στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα τους για τους εξής λόγους:
Λόγος 1ος: Είναι μάχη, ταξική μάχη, ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο. Ο αγώνας των εκπαιδευτικών/τριών είναι αγώνας εργαζόμενων που αντιστέκεται στις επιταγές των αφεντικών (κεφάλαιο-κράτος-μμε), που θέλουν ένα σχολείο επιχείρηση, οργανωμένου στα πρότυπα των στρατοπέδων εργασίας στην Κίνα και αλλού στον κόσμο. Οι αξιολογήσεις, οι αίθουσες με 30 μαθητές, τα εξαντλητικά ωράρια, το χαμηλό κόστος εργασίας, κ.α οδηγούν στην ακόμα παραπέρα αυταρχικοποίηση του σχολείου. Ο καθηγητής/τρια μετατρέπεται σε ένα μικρό μάνατζερ της μαθησιακής διαδικασίας, που θα ελέγχεται από την κορυφή της εκπαιδευτικής πυραμίδας, στην οποία τοποθετούνται τα αφεντικά. Το αποτέλεσμα θα είναι περισσότερος ανταγωνισμός, περισσότερη εργασία, περισσότερος κοινωνικός αυτοματισμός, μεγαλύτερες διακρίσεις κι έλεγχος, με στόχο την παραγωγή ενός πειθαρχημένου εργατικού σώματος, ευκολοπροσάρμοστου στις ανάγκες των αφεντικών, τόσο του κράτους όσο και του κεφαλαίου.
Λόγος 2ος: Είναι σημαντική μάχη για την αναγέννηση ενός κινήματος αντίστασης, που μπορεί να ακυρώσει τη στρατιωτικοποίηση της ζωής μας. Η επιστράτευση των καθηγητών/τριών (μετά τις επιστρατεύσεις των ναυτεργατών, και των εργαζόμενων του Μετρό) επιδιώκει να μετατρέψει ευρύτερα την κοινωνία σε ένα απέραντο στρατόπεδο εργασίας. Στην κρατική εκπαιδευτική βιομηχανία εργάζονται σήμερα περίπου 88000. Δεν έχουμε στοιχεία για την ιδιωτική. Εάν το κράτος καταφέρει να λυγίσει τον κλάδο των εκπαιδευτικών, τότε θα έχει μεταδώσει στην κοινωνία το μήνυμα της ήττας της. Και αυτό όπως είναι λογικό θα εμπεδωθεί πολύ περισσότερο ως συμπέρασμα στη μνήμη των μαθητών/τριών άσχετα από το αν κάποια παιδιά σήμερα είναι απέναντι στους δασκάλους τους. Από αυτή την άποψη η αναγέννηση του κινήματος αντίστασης, περνάει μέσα από την αλληλεγγύη μας στους καθηγητές, που έστω και τώρα, κουτσουρεμένα δίνουν ένα μάθημα αξιοπρέπειας και αγώνα.
Λόγος 3ος: Είναι μία ταξική μάχη, που εκτός από την αντίσταση μπορεί να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία νέων δομών μάθησης, πέρα από την κρατική-καπιταλιστική παιδεία. Τα σχολεία, ως εργοστάσια αποτελούν ένα κόμβο όπου συναντιούνται γονείς-καθηγητές-μαθητές. Συνιστούν μηχανισμό παραγωγής κι αναπαραγωγής της κοινωνίας. Ο θεσμός μάλιστα των πανελλαδικών, αποτελεί το τέλος της εκπαιδευτικής γραμμής παραγωγής, όπου οι μαθητές/τριες εντάσσονται, μέσα από την πειθαρχική τους κανονικοποίηση, ως παραγωγοί-καταναλωτές-και θεατές στην καπιταλιστικό-κρατική κοινωνία. Όσο πιο γρήγορα οι καθηγητές/τριες και οι μαθητές/τριες αντιληφθούν πώς το σαμποτάζ μίας απεργίας στις πανελλαδικές εξετάσεις, απελευθερώνει το χώρο του σχολείου, τόσο πιο γρήγορα μπορούμε να συζητήσουμε την ίδια τη φύση της μάθησης, τους στόχους της, τις αξίες της. Για εμάς το ζητούμενο δεν είναι η διατήρηση του υπάρχοντος σχολείου-εργοστασίου, αλλά η δημιουργία ελευθεριακών δομών μάθησης, που ως στόχο θα έχουν τη δημιουργία ελεύθερων προσωπικοτήτων, που συμμετέχουν εθελοντικά για τη δημιουργία μίας αταξικής κοινωνίας, χωρίς ιεραρχίες και αφεντικά, όπου οι αποφάσεις, λαμβάνονται μέσα από τις συνελεύσεις των συμμετεχόντων. Οι ελευθεριακές δομές μάθησης οφείλουν να αναδύονται μέσα από τις ίδιες τις τοπικές κοινωνίες (γειτονιά, κοινότητα, πόλη) και να συνεισφέρουν στη δημιουργία μίας κοινωνίας αυτόνομων, ελεύθερων δημιουργών. Στα πλαίσια τους θα καλλιεργούνται οι αξίες της αλληλεγγύης, της άμεσης δημοκρατίας, της συνεργασίας, της διαρκούς κριτικής κι έρευνας. Κι όχι η πίστη σε απόλυτες ταυτότητες (θρησκευτικές, πολιτικές, οπαδικές κ.α) Τα παραδείγματα στο παρελθόν και στο παρόν τέτοιων εγχειρημάτων είναι πολλά. Είναι καιρός να ανοίξει η συζήτηση και κυρίως η προοπτική δημιουργίας ελευθεριακών σχολείων και στον ελλαδικό χώρο.
Λόγος 4ος:Ο αγώνας των καθηγητών/τριών έχει ένα νέο ποιοτικό στοιχείο. Ξεκινάει από τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων των καθηγητών. Τα τελευταία χρόνια, στα κινήματα των πλατειών, στους αγώνες των κατοίκων της Κερατέας, και των Σκουριών, στη δημιουργία νέων μορφών αυτοδιαχείρισης της καθημερινής ζωής με σημαντικό το παράδειγμα της ΒΙΟΜΕ, τον συνδικαλισμό βάσης κ.α ένας νέος κόσμος αναδύεται μέσα και πέρα από τον καπιταλισμό-κρατισμό. Τα βασικά του χαρακτηριστικά είναι η αντιιεραρχική του οργάνωση, η αδιαμεσολάβητη λήψη των αποφάσεων, η δημιουργία δομών συνεργασίας που δεν στοχεύουν στο κέρδος και την αγορά, η προσπάθεια ομοσπονδιακού συντονισμού των εγχειρημάτων με δικτυακές μορφές. Οι γενικές συνελεύσεις των καθηγητών/τριών, πέρα από τον αντικαθεστωτικό λόγο, διαπιστώνουν μία απέχθεια για τον κρατικό-κομματικό συνδικαλισμό, και έναν φόβο για την πιθανότητα ξεπουλήματος του αγώνα από τους εργατοπατέρες. Επομένως μπορούμε να θέλουμε το στοιχείο αυτό να αποτελέσει και σημείο ρήξης με τον κρατικό συνδικαλισμό, για την ανάδυση ενός νέου κινήματος εργαζομένων-ανέργων, που δεν θα αντιπαρατίθονται μόνο στις αποφάσεις των αφεντικών, αλλά θα χτίζουν της δομές για την υπέρβαση του υπάρχοντος συστήματος κυριαρχίας.Μετά μάλιστα και από το ξεπούλημα της απεργίας των καθηγητών/τριών, από τους ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, είναι σημαντικό να δημιουργηθούν συνδικαλιστικές πρωτοβουλίες και σωματεία βάσης, με οδηγό τον επαναστατικό συνδικαλισμό, και στόχο τη δημιουργία ενός αντικαπιταλιστικού-αντικρατικού κινήματος, που θα υπερβαίνει στην πράξη τις υπάρχουσες ιεραρχικές και εκμεταλλευτικές δομές.
Ο δρόμος για μάθημα, από την πειθαρχημένη τάξη στην τάξη της αυτονομίας.
Για μας η προοπτική δεν αφορά ένα καλύτερο κράτος, ένα καλύτερο συνδικάτο, την περισσότερη εξάρτηση από τα κόμματα, τους πολιτικούς πατερούληδες. Δεν ζητιανεύουμε από τους πολιτικούς και οικονομικούς αφέντες ψίχουλα, από αυτά που δημιουργούμε εμείς οι ίδιοι. Θέλουμε έναν κίνημα που θα χτίζει στην κατεύθυνση της γενικής αυτοδιεύθυνσης νέες σχέσεις κοινωνικής δημιουργίας, που θα εξασφαλίζουν τις ανάγκες ικανοποιώντας τις επιθυμίες τους. Θεωρούμε ότι ο αγώνας των καθηγητών/τριών οφείλει να ψάξει να βρει και να προτείνει πρακτικές, που θα μας απεγκλωβίσουν από τον κόσμο της διαβίου κατάρτισης ευνουχισμένων και υποταγμένων προσωπικοτήτων. Οι γενικές συνελεύσεις μπορούν να αναλάβουν την αυτοοργάνωση και την αυτοδιεύθυνση όλων των σχολείων, σε συνεργασία με αντίστοιχες συνελεύσεις μαθητών και γονιών. Όλοι μαζί μπορούμε να τελειώνουμε με το σχολείο-εργοστάσιο, χτίζοντας το σχολείο ελευθερίας, όπου από κοινού καθηγητές-μαθητές-τοπική κοινωνία (γονείς και μη) θα αποφασίζουν το τι-πώς με τι στόχο θα μάθουν.
Ο δρόμος αυτός μπορεί και πρέπει να συναντηθεί με τα πολλαπλά εγχειρήματα αυτοοργάνωσης στην παραγωγή, την υγεία τον πολιτισμό, την ενέργεια, τη γνώση κ.α Δεν υπάρχουν συνταγές έτοιμες, υπάρχουν όμως οι αξίες της αλληλεγγύης, της ελευθερίας, της διαρκούς εξέγερσης σε κάθε εξουσία. Δεν υπάρχουν μοντέλα, υπάρχουν όμως τα εργαλεία της άμεσης δημοκρατίας και δράσης, της αυτοδιεύθυνσης και της αυτοδιαχείρισης. Δεν υπάρχουν πρωτοπόρες δυνάμεις παρά ένας χάρτης, που ο βορράς του δείχνει στην αταξική αυτόνομη κοινωνία, την κοινωνία των ελεύθερων.
Αναρχική Ομάδα Μπαρούτι – Βέροια – Μάιος 2013