Μια ακόμα έκφραση του φόβου δεν μας εκπλήσσει. Είναι το αίσθημα που καλλιεργείται στους ανθρώπους από το πρώτο κιόλας βήμα προς την κοινωνικοποίηση τους. Μας έμαθαν να φοβόμαστε τον εαυτό μας, τις ικανότητες μας, να πιστέψουμε ότι είμαστε ανίκανοι και ότι χρειαζόμαστε ειδικούς που θα αποφασίζουν για εμάς, για τις ίδιες μας τις ζωές. Μας δίδαξαν τον ανταγωνισμό, την αποστροφή ως προς την διαφορετικότητα, να είμαστε καχύποπτοι, μόνοι, επιθετικοί, συμφιλιωμένοι με την βία, την αποξένωση και τον αποκλεισμό του ΆΛΛΟΥ.
Τις τελευταίες μέρες στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας έλαβε χώρα ένα περιστατικό αποκλεισμού. Οι έξι εκ των επτά συλλόγων γονέων της πόλης, ύστερα από συνέλευση τους, ανακοίνωσαν ότι δεν δέχονται να φοιτήσουν πρόσφυγες στα σχολεία ‘’τους’’ σηκώνοντας επιχειρήματα-φράχτες προς τα παιδιά των προσφύγων.
Το να εναντιώνεται κανείς με οποιονδήποτε τρόπο σε ανθρώπους που άφησαν βιαίως τον τόπο τους για να βρουν τη θέση τους κάπου στον κόσμο, έναν κόσμο που οργανωμένα στέκεται έναντι του ‘’ξένου’’ εκ του ασφαλούς, δηλώνει ξεκάθαρα υποκρισία και επιβεβαιώνει πως αυτή η κοινωνία που ζούμε στηρίζεται στον φόβο. Και ο φόβος ξέρουμε τι γεννάει, το μίσος, τον εχθρό, τον αποκλεισμό. Εναντιώνονται στους πρόσφυγες την ίδια στιγμή που εταιρίες ξεσκίζουν την γη, πολιτικοί κάθε είδους οργανώνουν και επικυρώνουν την καθημερινή μας εξαθλίωση, κανάλια εκπορνεύουν την ζωή, μπάτσοι βασανίζουν. Επομένως η βαρύτητα και η σημαντότητα θα έπρεπε να στραφεί προς την μεριά όλων αυτών που ευθύνονται και παλεύουν για την διατήρηση του υπάρχοντος, της αδικίας και της βαρβαρότητας.
Σε μια κοινωνία που χωράει διαχωρισμούς, ο δικός μας δρόμος είναι ο αγώνας για την ανατροπή της, ο αγώνας για την δημιουργία της συλλογικής ζωής, έχοντας τη γνώση πως κάθε ζωντανός οργανισμός της είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της, επιλέγουμε να ζήσουμε τις ζωές μας μέσω της ελευθερίας, μέσα σε κοινότητες που θα χωράνε και άλλοι λαοί. Εκεί που ο διαφορετικός θα είναι ένα ακόμα κομμάτι στο ψηφιδωτό της συλλογικής ευτυχίας, εκεί οπού ο καθένας και καθεμία θα έχει τον δικό του χώρο έκφρασης και αυτοπροσδιορισμού. Αγωνιούμε για έναν άλλο τρόπο εκπαίδευσης/μάθησης, όχι μιλιταριστικό, όχι τυποποιημένο αλλά, συμμετοχικό, συλλογικό, δημιουργικό που να προάγει την ελευθερία. Συμβούλια γειτονιάς που θα λειτουργούν ισότιμα, που θα προτείνουν δεν θα επιβάλλουν. Θέλουμε έναν τρόπο ζωής που θα σέβεται τους άλλους τρόπους ζωής χωρίς την λογική του αποκλεισμού, χωρίς διαταγές, χωρίς υποταγή.
Να αρχίσουμε να χτίζουμε την άλλη κοινωνία. Βήμα-βήμα.
Ας αρχίσουμε να δίνουμε λύσεις στα προβλήματα μας χωρίς να δημιουργούμε καινούρια προβλήματα και εχθρούς, χωρίς εξουσίες, χωρίς βία, χωρίς ασχήμια.