Στον ταξικό πόλεμο που ζούμε, τις επιπτώσεις του καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε εμείς, οι κρατούμενοι και εκμεταλλευόμενοι -εργαζόμενες/οι, άνεργες/οι, επισφαλείς, ανασφαλείς, πρόσφυγες, μετανάστες και κατατρεγμένοι, φυλακισμένες/οι, παιδιά και γέροι, -όλοι εμείς στους οποίους απευθύνεται δήθεν αυτό που ονομάζεται δημόσιο και που πραγματικά είναι μόνο κρατική ιδιοκτησία. Διαχειρίζεται, χρεοκοπείται και πουλιέται από τους επαγγελματίες διαχειριστές του. Η μόνιμη εκμετάλλευσή μας, στο όνομα της σωτηρίας μας πάντα.
Ξαφνικά όσα παρακαλούσαν να ξεφορτωθούνε κρίνονται αναγκαία: οι υποδομές που υπονομεύαν μαζί και αυτοί που φαινότανε περιττοί. Ξαφνικά υπάρχει μια κοινωνία που έχει ανάγκες και κάποιοι μετατρέπονται σε ήρωες- γενναίοι και ανιδιοτελείς.
Η κοινωνία του ανταγωνισμού, η κοινωνία του δυνατού δεν τους φτάνει ως πρόταγμα. Τώρα επιστρατεύεται και η αλληλεγγύη, ο αλληλοσπαραγμός και το συλλογικό καλό. Ανάλογα την χρήση. Η ανάγκη της εξουσίας δεν έχει τελειωμό.
Σε αυτή την κοινωνία της ιεραρχίας του κέρδους, της παγκοσμιοποίησης του χρήματος, δεν χωράει να μας λένε για συλλογικό καλό. Αυτοί που μόνο μας εκμεταλλεύονται, μιλάνε για το καλό μας.
Η ατομική ευθύνη μας λένε, γίνεται συλλογική. Επιτέλους, μιλάμε την ίδια γλώσσα; Όχι βέβαια. Η ατομική ευθύνη για αυτούς είναι η υπακοή. Η συλλογική ευθύνη είναι η συμμόρφωση στις εντολές. Ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε η εξουσία για το συλλογικό καλό. Όταν θα μιλήσουμε για το δικό μας καλό, δεν θα υπάρχουν όλοι αυτοί που μας δίνουν εντολές και διαταγές, οι γνώστες, οι ειδικοί και οι ισχυροί. Δεν θα υπάρχει κανείς που τον πόνο και τον θάνατο, τον χρειάζεται για γεωπολιτικές στρατηγικές. Μας θεωρούν αναλώσιμους. Για αυτούς είμαστε, για εμάς, είναι αυτοί. Μας θεωρούν ότι τα δικαιώματα τα δίνουν και μας τα παίρνουν όποτε αποφασίσουν. Αυτά επιτάσσει το δήθεν κοινωνικό καλό. Ενώ οι ισχυροί έχουν φροντίσει για το δικό τους κέρας της αμάλθειας. Η ευημερία των λίγων, έχει μεριμνήσει για τις ανάγκες τους, τα αγαθά τους, την περίθαλψή τους. Θεωρούμε ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα πάνω μας και καλά θα κάνουν να κρυφτούν στων δισεκατομμυρίων κρησφύγετα τους.
Δεν είμαστε άβουλοι. Η αλληλεγγύη τους είναι του πολέμου, είναι του θανάτου, όχι της ζωής. Την ίδια στιγμή που πεθαίνουν καθημερινά στην Ιταλία, γίνεται απόβαση χιλιάδων Αμερικανών στρατιωτών για μεγάλη Νατοϊκή άσκηση. Η ευημερία της πολεμικής βιομηχανίας και η κυριαρχία των εκάστοτε δυνάμεων. Αυτή είναι η αλληλεγγύη τους και η ηθική τους.
Μας υποδεικνύουν το πώς να υπακούσουμε. Να συμβάλουμε στον απόλυτο έλεγχό μας. Να είμαστε ευάλωτοι σε κάθε πείραμά τους. Σε αυτούς που σκοτώνουν ότι χρειάζεται αρκεί να γίνουν πιο ισχυροί. Τους λέμε ότι οι μέρες τους δεν θα πάνε πολύ. Όσο μας στριμώχνουν, τόσο θα ξεκαθαρίζει το τοπίο της ελευθερίας. Όσο μας επιβάλλουν, τόσο γίνεται πιο ξεκάθαρη η στάση μας και η αντίσταση μας. Όσο μας αστυνομεύουν τόσο θα ξεκινήσει ένας αγώνας να γίνεται συλλογικός. Όσο μας ενοχοποιούν ότι φταίμε για τον θάνατο που σπέρνουν, τόσο ξεκάθαρα καταλαβαίνουμε την πλάνη τους.
Ο κατ’ οίκον εγκλεισμός που είναι μια παρανοϊκή διαταγή, δεν ανησυχεί για τις παράπλευρες απώλειες. Όλους τους αδύναμους κρίκους της κοινωνίας. Τους άνεργους, τους τοξικομανείς, τους απομονωμένους, τους ήδη άρρωστους, τους ψυχικά ασθενείς, τις κακοποιημένες γυναίκες που δεν μπορούν να έχουν καμία διέξοδο όταν το θύμα και ο θύτης είναι συνεχώς μαζί. Τα κακοποιημένα παιδιά, τα κακοποιημένα ζώα. Δεν θα μιλήσει κανείς, δεν θα μετρήσει κανείς τις αυτοκτονίες και την ψυχική καταπίεση που άμεσα προσβαλλόμαστε όλοι.
Κατ οίκον εγκλεισμός για δήθεν προστασία και κατά τα άλλα, στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων, πακτωμένες ψυχές, υπεράριθμες φυλακές, αναμορφωτήρια. Το επιχείρημα τους είναι αυτό του κοινωνικού ρατσισμού. Ξεχωρίζεις από τους άλλους αν είσαι υπάκουος σε αυτούς. Τι ειρωνεία, έχεις το προνόμιο να εγκλειστείς αυτοβούλως σπίτι σου, ενώ όλοι οι ανυπάκουοι ας είναι στοιβαγμένοι. Το κοινωνικό ξεκαθάρισμα, μέρος του πειράματος του κοινωνικού ελέγχου.
Καλούμαστε να συνηθίσουμε μαζικά, εθελοδουλικά την υποταγή και την μεταφυσική παρουσία της εξουσίας, έτσι ώστε ανά πάσα στιγμή, να είμαστε έτοιμοι να παραδοθούμε καθολικά στις καινούργιες έκτακτες ανάγκες. Να είμαστε έτοιμοι να εμπεδώσουμε και να αποδεχτούμε την Δυστοπία ως το λαμπρό μέλλον μιας κοινωνίας σε διαρκή συνθήκη πολέμου. Όπου θα συναινούμε ευλαβικά στο όνομα του γενικότερου καλού, ακόμη και στον ίδιο μας τον θάνατο.
Να αρνηθούμε την υπακοή, να πάρουμε την ευθύνη των ζωών μας
Την αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, την προστασία των αδύναμων,
την συλλογική ευθύνη μόνο εμείς,
η κοινωνία των από κάτω, την γνωρίζουμε και την ζούμε κάθε μέρα.
Με αυτοοργάνωση, με ισότητα, με δικαιοσύνη, με ελευθερία,
με συλλογική ευτυχία.
–Road to Utopia –
Αναρχική ομάδα μπαρούτι